Jaka wagę ma dla młodych życie rodzinne i posiadanie dzieci

Hierarchia wartości jest podobna od lat – mówią eksperci. Najważniejsze są: miłość i przyjaźń oraz udane życie rodzinne. Dla pokolenia 20-latków, najważniejsza jest rodzina i posiadanie dzieci. Deklaruje ją prawie 60 proc. mężczyzn i 40 proc. Na następnym miejscu jest życie zawodowe oraz rozwijania swoich pasji i zainteresowań.

Niestety, mimo, iż szczęście rodzinne sytuuje się wysoko w tabeli hierarchii życiowych wartości, to dla młodych ludzi stopniowo tracą na znaczeniu takie ważne wartości społeczne jak rodzina, posiadanie dzieci i wartości religijne.

To wynik negatywnego wizerunku tych wartości, z jakim często styka się młode pokolenie w przekazie medialnym i kulturowym. Tam bardzo często promuje się samorealizację, samorozwój, niezależność, wartości materialne.

 

Podczas jednej z debat poświęconych prorodzinnym zadaniom samorządów prof. Elżbieta Osewska, prezes Polskiego Stowarzyszenia Familiologicznego zauważyła, że wyniki badań wskazują, iż młodzi ludzie często wskazują szczęśliwą rodzinę jako dobro bardzo cenne.

 

- Z badań wynika, że 98 proc. z nich chce mieć dzieci. Natomiast zderzają się często z negatywnym odnoszeniem się do rodziny, macierzyństwa i ojcostwa prezentowanym w mediach i poprzez kanały internetowe, czy przekazy ze sfery kultury – mówiła prof. E. Osewska.

Kryzys rodziny jest faktem. Wzorem krajów rozwiniętych, także w Polsce upowszechnia się model związków partnerskich. Młodzi ludzie z różnych względów boją się podejmować decyzje o małżeństwie, a tzw. otwarty związek daje im możliwość szybkiej i bezproblemowej (jeśli chodzi o sprawy formalne) zmiany decyzji życiowych i partnera. Takie podejście do zycia nie sprzyja też decyzjom o posiadaniu dzieci.

 

- Obok promocji rodziny istotna jest promocja macierzyństwa i ojcostwa – twierdzi prof. E. Osewska. Dzieci i młodzież obserwują sytuację we własnych rodzinach i często w odniesieniu do niej są bardziej lub mniej przekonani do instytucji małżeństwa i rodziny. Im więcej przykładów dobrego funkcjonowania rodzin i niezaprzeczalnych zalet macierzyństwa, tym większa szansa, że wysoki procent deklaracji młodych osób o chęci posiadania potomstwa przełoży się na rzeczywiste decyzje życiowe.

Coraz częściej można usłyszeć opinie młodych osób, o chęci posiadania nie tylko jednego czy dwójki, ale także trojga lub więcej potomstwa. I to wszystko wbrew przez lata obowiązującemu bardzo krytycznemu spojrzeniu na rodziny wielodzietne. Kojarzono je z biedą, nieodpowiedzialnością, zaburzeniami w relacjach między członkami rodziny, stanami patologicznymi.

 

Bez wątpienia żadne społeczeństwo nie jest wolne od problemów związanych z ubóstwem części rodzin wielodzietnych, ale cywilizowane kraje mają wypracowane dobre mechanizmy pozwalające po pierwsze skutecznie promować rodzinę jako jedną z najwyższych wartości życiowych, a po drugie systemowo wspierać rodziny wielodzietne, które znalazły się w trudnej sytuacji życiowej.

Przełamanie stereotypu wielodzietności jako objawu patologii społecznej, to jedno z największych osiągnięć ostatnich lat.

Wsparcie dla rodzin z dziećmi to nieodłączny element polityki społecznej takich wysoko rozwiniętych krajów Europy jak chociażby Francja i Niemcy. Borykając się z kryzysem demograficznym państwa te zdają sobie doskonale sprawę, że obserwowany spadek liczby urodzeń zaowocuje w przyszłości kryzysem gospodarczym. Oprócz programów wspierających rodziny z dziećmi realizują też liberalną politykę emigracyjną, co z kolei skutkuje konfliktami na tle społecznym i kulturowym – nie wszyscy emigranci są skłonni asymilować się z lokalnymi społecznościami, gównie ze względu na zbyt wielkie różnice kulturowe i religijne.

 

Od kilku lat także Polska wprowadziła, wzorując się na rozwiązaniach z zagranicy, nowy model polityki społecznej oraz prorodzinnej. Coraz więcej młodych rodzin planuje nie tylko jedno czy dwoje, ale także troje i więcej dzieci.

Na ogół większość społeczeństwa dobrze ocenia obecnie funkcjonujące w kraju programy wspierające rodziny z dziećmi. Trudno zresztą spodziewać się innej opinii, zważywszy, że po 1989 roku, kiedy Polska ponownie znalazła się w rodzinie państw wolnych i demokratycznych, przez 26 lat nie wypracowano żadnego modelu polityki prorodzinnej, pozostawiając wszystko mechanizmom wolnego rynku i tłumacząc się brakiem środków na takie działania.

 

 

 

Jak pokazuje szereg badań, młode osoby bez względu na dokonujące się zmiany stylów życia nieustannie wykazują pragnienie ustatkowania się, czyli dążenie do założenia rodziny i potrzebę miłości.

Warto więc – wspólnymi działaniami społecznymi i instytucjonalnymi – zrobić jak najwięcej, by utrzymać wysoką pozycję udanego życia rodzinnego w hierarchii wartości wyznawanych przez młode pokolenie.