Pamięć o niezłomnych żołnierzach Rzeczypospolitej

 

Od 2011 roku 1 marca jest w Polsce Narodowym Dniem Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Ma przypominać i upamiętniać Polaków walczących po zakończeniu II wojny światowej o wolność i niepodległość kraju z drugim okupantem Polski, Sowietami, którzy określali się mianem ,,wyzwolicieli” oraz z podporządkowanymi im i nieakceptowanymi przez społeczeństwo polskimi komunistami.

 

Przypomnijmy, że pod koniec wojny nadzieje Polaków na wolną i niepodległą ojczyznę pogrzebały wkraczające od wschodu wojska Czerwonej Armii, walczące z Niemcami także przy współdziałaniu z jednostkami AK, ale później rozbrajające i likwidujące przedstawicieli politycznych i wojskowych polskich organów władzy podporządkowanych rządowi emigracyjnemu w Londynie. Do ostatecznej klęski idei wolności, niepodległości i demokracji przyczyniła się ugodowa i bierna postawa aliantów wobec imperialistycznych planów Stalina, i pozostawienie ziem należących do Polski wpływom sowieckim.

 

Po wojnie – aż do 1991 r., czyli do upadku ZSRR - nie odbyły się w Polsce żadne wolne wybory, a wszelka opozycja polityczna została wyeliminowana i zakazana. Obywatelskie objawy niezgody na powojenną polską rzeczywistość tępiły władze bezpieczeństwa (niesławnej pamięci Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego i Urząd Bezpieczeństwa) do spółki ze specjalnym korpusem bezpieczeństwa wewnętrznego (KBW) i wojskami sowieckiego NKWD.

 

W więzieniach znaleźli się żołnierze i oficerowie AK, przez Sowietów i rodzimych komunistów określani ,,karłami reakcji” i nazistami, oskarżani o współpracę z Hitlerem. Zgładzony przez komunistów szef Kierownictwa Dywersji AK gen. August Emil Fieldorf ps. Nil był więziony w jednej celi z gestapowcami, Kazimierz Moczarski, oficer AK, siedział z oprawcą warszawskiego getta gen. SS J. Stroopem (rozmowy z nim opisał w książce „Rozmowy z katem”), a rtm. Witold Pilecki – bohater podziemia antyniemieckiego, Oświęcimia i Powstania Warszawskiego został zamordowany po wyreżyserowanym przez komunistów procesie.

 

W akcie niezgody na kolejną okupację wielu żołnierzy akowskiego podziemia z czasów wojny i cywilnych obywateli stanęło w tajnym, często zbrojnym oporze przeciwko ciemiężycielom i zbrodniarzom komunistycznym. Pozbawieni wparcia ze strony wolnego świata, który uznał władze narzucone Polakom przez Stalina, ginęli w nierównej walce, aż w końcu – po kilku latach - ulegli. Ostatni „żołnierz wyklęty” Józef Franczak, ps. „Laluś” zginął z bronią w ręku od kul funkcjonariuszy SB i ZOMO dopiero w październiku 1963 r.

 

Komunistyczna propaganda przez cały okres powojenny określała wszystkich walczących z władzą komunistyczną jako przestępców. Przypisywano im najgorsze zbrodnie, których nie popełnili. Nie wszyscy byli kryształowi – wojna i osaczenie wyzwala w ludziach najgorsze instynkty – ale przypadki gwałtów, morderstw i łamania prawa należały do wyjątków. Prawdziwymi przestępcami i zbrodniarzami byli komuniści. I de facto nigdy za nie nie odpowiedzieli.

 

Wielu żołnierzy niezłomnych zginęło w ubeckich kazamatach, po nieludzkich torturach. Nie mają nawet swoich grobów. Polegli też w walce lub zostali zamordowani w wyniku wyreżyserowanych procesów sądowych, gdzie wyroki – nierzadko śmierci - były z góry przesądzone.

 

Tegoroczny Dzień Pamięci przypada w szczególnym czasie. Tuż za naszą (i unijną) wschodnią granicą Ukraińcy toczą wojnę na śmierć i życie z wojskami rosyjskiego agresora. Podobnie jak przed, w czasie i po II wojnie światowej w stosunku do Polaków, dziś z Kremla płyną zbrodnicze rozkazy mordowania Ukraińców, tylko z tego powodu, że ośmielili się stworzyć własne, wolne i niepodległe państwo. Z ust moskiewskiego szaleńca, byłego oficera KGB, który już dawno wykluczył się z obszaru cywilizowanego świata, padają absurdalne oskarżenia, jakże przypominające swoją treścią i retoryką te sowieckie - w odniesieniu do walczących o wolność i niepodległość Polaków.

 

Wydaje się, że upiory przeszłości powstają dziś z kart podręczników historii. Ale współczesny świat jest już inny niż ten sprzed 70-80 lat. Mimo, że nie idealny, to jednak lepszy. Więcej jest na nim obszarów wolności, spadają maski, szybko dojrzewa świadomość o sprawcach prawdziwego zagrożenia.

 

Niedługo 5 marca. To ważny w historii dzień. W 1940 r. najwyższe władze ZSRR ze Stalinem na czele podpisały tzw. „decyzję katyńską”, w wyniku której organy NKWD zamordowały tysiące polskich oficerów – jeńców wojennych.

 

5 marca 1953 r. jest oficjalnym dniem śmierci Stalina…

 

Duch polskich żołnierzy niezłomnych jest teraz na Ukrainie. Oby nigdy nie musiał się tam zmaterializować.