O roku ów!

 

Właściwie należałoby napisać epopeję. Taką traktującą o losach jednostek na tle przełomowych wydarzeń ogólnokrajowych, a dziś nawet światowych. I każdy, każdy szczegół, jakieś drobne wydarzenie, wszystko byłoby naznaczone tym wielkim problemem. Oraz zmianą, początkowo może nawet możliwą do zignorowania, a jednak nieodwracalną.

 

Półtora roku temu dzień zaczynał się od wychodzenia, wyjeżdżania i generalnie problemów transportowych. Popołudnie też nie było od nich wolne, bo tu jakieś zajęcia, tam jakieś zajęcia. Dużo spotkań, rozmów, czekania na kogoś. Wszystko w ciągłym ruchu… Półtora roku temu wierzyliśmy, że dzieciom i młodzieży należy ograniczać dostęp do komputerów i Internetu. Nie zabraniać, ale kontrolować i dawkować w rozsądnych ilościach. Za to dobrze jest ich wyprowadzać z domu (potem już wysyłać), szczególnie na spotkania z różnymi osobami. Dobrze jest, gdy robią co lubią, a przy tym mogą czasem zniknąć z pola widzenia wiecznie czuwających rodziców. Może nawet wyjechać, spróbować samodzielności… Rok temu nawet wydawało się, że każda lekcja zdalna kiedyś ma swój koniec, po którym nastolatek wychodzi z pokoju, przychodzi chwilę porozmawiać, odstawia laptopa na umówione miejsce…

 

Wiele się zmieniło. Dowiedzieliśmy się na przykład, że lekcje wcale się nie kończą, a jeśli nawet, to nie warto wychodzić z pokoju. W niektórych przypadkach nie warto w ogóle wychodzić z domu, bo niby dokąd? Do kogo? Lepiej już siedzieć w swoim zamkniętym świecie. Odkryliśmy, że w przypadku niektórych szkół niezbędne jest siedzenie po osiem godzin przed komputerem, a jedynym wynikiem takiej nauki są stale rosnące zaległości. Nadrabiane potem popołudniami i wieczorami, również przed komputerem. Na długo nam zostanie świeżo nabyta wiedza, że zdalny wuef może trwać bite dwie godziny i polegać na oglądaniu filmików o różnych dziedzinach sportu.

 

Okazało się, że maturzysta wcale nie potrzebuje chodzić do szkoły, wystarczy telefon od jednego czy drugiego nauczyciela w ramach konsultacji. Maturzysta sobie poradzi, w końcu jest zmotywowany. Lekcje zawodowe w technikum także nie wymagają super wyposażonych pracowni. To znaczy pracownie są, ale uczniowie nie mają do nich dostępu.

 

Dowiedzieliśmy się, że nagle - dziwnym trafem - przesiadywanie przed komputerem, przed Internetem, nie szkodzi młodzieży. Że nie mają już oczu, kręgosłupów i zdrowia psychicznego, o które należy dbać.

 

Oj, narzekam. Przecież przetrwaliśmy. Jesienne przeziębienia, zbiorową kwarantannę, potem prawie osiem miesięcy zdalnej nauki. Rok temu nie wyobrażaliśmy sobie, że tyle potrafimy. Maluchom było trochę lepiej: częściej mogły chodzić do przedszkola, do szkoły nawet. Oczywiście zdarzały się i kwarantanny i zamknięta szkoła – ale tu przynajmniej coś się działo, coś się zmieniało. Nastolatki nie miały tak dobrze.

 

Dowiedzieliśmy się jednak, że potrafimy przebywać ze sobą długo, bardzo długo i jednak iść spać z uśmiechem na ustach. Możemy przy tym przechorować święta, a i tak będzie miał kto o nas zadbać. Wszędzie wokół są życzliwi ludzie, którzy nie dadzą nam zginąć z głodu, a nawet dzieci zawiozą do szkoły i z powrotem. Albo zabiorą na wycieczkę, żeby poszalały w śniegu. Okazało się, że młodzież potrafi wziąć na siebie więcej obowiązków, że z większym lub mniejszym oporem daje radę bardziej się zaangażować. Nawet mama może wyjechać na dwa tygodnie do sanatorium, a dom od tego nie rozsypuje się w gruzy. Owszem, ma potem dużo do powiedzenia na temat różnych rzeczy w różnych miejscach, ale jednak milczy. W końcu nie chodzili głodni, nie opuszczali lekcji, a nawet ze dwa razy wyprali ubrania.

 

Przełomów dużo przyniósł nam ten rok. Ktoś skończył osiemnaście lat, zdał maturę i poszedł do pracy. Ktoś inny zmienił pracę i nie będzie musiał już jeździć ciągle w delegacje, kosztem kontaktów z rodziną i dziećmi. Ktoś wydoroślał i dojrzał do decyzji o zmianie szkoły. Ktoś inny przetrwał trudny czas dzięki zajęciom w klubie piłkarskim. Jeszcze chwila i zrozumiem tę ogólnoświatową miłość do piłki nożnej. Nawet mała Panna H. zobaczyła, że mama czasem jest chora, a czasem musi wyjechać. Ale wraca. I nawet wtedy, gdy nie ma zbyt wiele siły, zawsze jednak może przytulić i poczytać.

 

Tornado przeszło przez cały świat, zmiatając przy okazji nasze rodzinne zwyczaje. Ale stwarzając także nowe. Nauczyło nas po raz kolejny, że do każdych okoliczności można się przystosować, ale też z każdych trzeba szukać wyjścia, jakiegoś sposobu na zapewnienie równowagi. Teraz idą wakacje, będzie trochę czasu, by złapać oddech, by stanąć nieco na nogi i popatrzeć, jak wygląda świat – ten bliski i ten daleki. Zapamiętać, bo nie wiadomo, jak będzie wyglądał za kolejne dwanaście miesięcy. Czego jeszcze przyjdzie nam się nauczyć…

 

Cokolwiek się nie zdarzy, przecież przetrwamy. Byle razem.