Przepracowani Polacy – mit czy prawda

W poprzednich tekstach dr A. Zych analizował rzeczywisty czas pracy Polaków, ich wydajność oraz zawodową aktywność. Zastanawiał się też, czy Polacy lubią swoja pracę i jaki jest optymalny model work-life balance. W dalszych analizach przedsiębiorca dotyka spraw bezpieczeństwa i problemu przepracowania.

 

 

Blisko wschodniej granicy Polski wciąż spadają bomby i nasz kraj musi mobilizować się do bardzo trudnej przyszłości, w której wydatki na zbrojenia będą znaczną pozycją w budżecie. To wszystko powoduje, że zamiast zastanawiać się jak dojść do tego, aby ludzie mieli jeden dzień wolny więcej, powinniśmy się raczej zastanawiać nad tym, jak sfinansować wydatki na rozwój nowych technologii i obronność – zauważa dr A. Zych.

Na geopolitycznej planszy liczą się tylko te kraje, które są mocne gospodarczo. Niepodległość i bezpieczeństwo dużo kosztują. W takiej sytuacji trudno wyobrazić sobie sytuację, w której w administracyjny sposób redukujemy jeden dzień pracy – skutki dla rynku pracy, polityki społecznej i całej gospodarki mogłyby być fatalne.

 

Przecież dzisiaj mamy minimalne bezrobocie, a w wielu sektorach mierzymy się z zapaścią związaną z brakiem rąk do pracy, i to w tak istotnych obszarach, jak np. służba zdrowia. Z tego względu zmniejszenie o jeden dzień tygodnia pracy mogłoby doprowadzić do wzmocnienia fali przechodzenia wielu zawodów na kontrakty B2B (co wciąż jest standardem choćby w służbie zdrowia), co byłoby leczeniem dżumy cholerą – twierdzi prezes Fundacji Projekt PL.

Dodatkowo – podkreśla - ograniczenie czasu pracy o 20 proc. oznaczałoby dla ogromnej ilości przedsiębiorstw dodatkowe koszty związane z rekrutacją, co dla gospodarki w wymiarze makro byłoby zmarnowaniem milionów złotych na te dodatkowe koszty transakcyjne. Last but not least, w Polsce od lat borykamy się z dużą szarą strefą (wg Instytutu Prognoz i Analiz może stanowić około 19 proc. PKB) i „zabranie” jednego dnia pracy w pewnych branżach, w których niezbędna jest ciągłość zatrudnienia na stanowiskach (jak np. w przemyśle) w krótkim okresie mogłaby spowodować „dopracowywanie” przez osoby na oficjalnych etatach 32-godzinnych dodatkowych godzin na czarno. Osiągnięcie, którym było zmniejszenie szarej strefy dzięki podwyższeniu płacy minimalnej zostałoby częściowo zniweczone.

 

Ile tak naprawdę spędzamy czasu w pracy i czy nie jest tak, że całe nasze życie się przepracowujemy i odpoczynek jest nam niezbędny? Pracujemy około 1830 godzin rocznie przez 33 lata, co daje przeciętnie 60 390 godziny pracy zawodowej w życiu. Żyjemy w Polsce przeciętnie 77 lat (kobiety prawie 81, mężczyźni prawie 73), czyli około 674 520 godzin. Czyli praca zawodowa stanowi mniej niż 9% czasu (!), który jest nam dany na ziemi - oblicza dr A. Zych.

 

Owszem, zostały tu zliczone i wiek dziecięcy, i senioralny, i czas kiedy śpimy. Ale mimo tego wydaje się, że taka statystyka dobrze ukazuje, jak małą część całego życia stanowi praca zawodowa. Ponadto warto zestawić z tym czasem ilość godzin, które spędzamy na inne czynności.

Poza snem, który pewnie zabiera nam od 1/4 do 1/3 czasu w strumieniu życia, zdaje się, że najwięcej czasu zabierają nam smartfony i inne urządzenia ekranowe, co pokazują liczne badania. Do różnych celów poza pracą potrafimy tym urządzeniom poświęcić nawet do 8 godzin dziennie, w zależności od grupy społecznej i wiekowej.

 

Zakładając, że smartfon posiada teraz każdy 8-latek, to możemy w przybliżeniu wyliczyć, że z tych 674 tysięcy godzin, które średnio żyjemy na świecie, na smartfonie spędzimy nawet do 87 tysięcy godzin (założyłem konserwatywnie spędzanie po 4 godzin dziennie przez 60 lat), czyli o wiele więcej czasu niż w pracy w ciągu całego życia. Zaś jak wskazują tacy psycholodzy jak Jean Twenge, badająca od wielu lat amerykańskie nastolatki, nadużywanie czasu na smartfonie znacznie obniża poczucie szczęścia, zadowolenia z życia oraz coraz częściej prowadzi do wielu zaburzeń psychicznych: nadpobudliwości, depresji czy nerwic.