Babcia i dziadek skarbem rodzinnym

 

Żyjemy w nieustannej sztafecie pokoleń. Osoby, które – jak im się wydaje – całkiem niedawno jako bardzo młode przeżywały społeczną burzę początku lat 80., a potem, już jako bardziej dojrzałe były uczestnikami doniosłych zmian ustrojowych, dziś są już babciami i dziadkami. Tak więc przypadający 21 stycznia Dzień Babci i 22 stycznia Dzień Dziadka to ich święto. Jak dzisiaj funkcjonuje to starsze, ale nie najstarsze (są jeszcze prababcie i pradziadkowie) pokolenie.

 

Każdy z nas ma albo miał dziadków i posiada związane z nimi wspomnienia i obserwacje. Dobrze, kiedy babcia i dziadek doczekali się wnuków, bo wzajemne kontakty tych dwóch pokoleń różnią się nieco od relacji rodziców z dziećmi, dając tym ostatnim możliwość trochę odmiennego spojrzenia na świat, właśnie poprzez pryzmat ich starszych krewnych.

 

Dziadkowie prezentują zazwyczaj inny sposób podejścia do wnuków niż rodzice, co wynika z ich doświadczenia i życiowego dystansu. Dobrze, kiedy wnuki mogą obcować z babcią i dziadkiem, bo to na pewno wzbogaca ich wrażliwość i pozwala na poszerzenie warstwy zarówno uczuciowej, jak i rozwojowej. Wakacje, czy wolny czas spędzany z dziadkami jest na ogół bardziej beztroski i wolny od domowej, niekiedy bardzo intensywnej, codzienności oraz wolny przynajmniej od części domowych zakazów i ograniczeń.

 

Generacja babć i dziadków prezentuje doświadczenie, kojarzy się z tradycją, ciągłością rodziny, stabilizacją. Wydaje się jednak, że jej wpływ na kolejne pokolenia maleje, bo współcześnie młodzi ludzie mają coraz więcej możliwości, by autonomicznie decydować o swojej przyszłości. I skutecznie z nich korzystają, dążąc do maksymalnej samodzielności. Wynika to głównie ze zwiększającego się tempa rozwoju cywilizacji i kierunków tego rozwoju. Coraz mniej jest domów, w których pod jednym dachem mieszkają trzy pokolenia. Starsza generacja co prawda może nie być obyta z nowoczesnymi technologiami, ale na poziomie zasad moralnych i etycznych godna jest naśladowania.

 

Dziadkowie potrafią wnuki nadmiernie rozpieszczać, oferując im po prostu dużo wolnego czasu i poświęcając niekiedy więcej uwagi, niż zabiegani rodzice. Dziadkowie w kontakcie z wnukami doświadczają czegoś na kształt przeżywania trzeciej młodości (drugą przeżywali wychowując własne dzieci), to znaczy powracają do czasów własnego dzieciństwa i rodzicielstwa, przechodząc te procesy niejako ponownie, razem z wnukami, choć oczywiście w inny już sposób.

 

Ale też coraz częściej taki sielankowy i tradycyjny model funkcjonowania babć i dziadków wcale się nie materializuje. Znakiem czasu jest fakt, że starsze pokolenie potrafi być bardzo aktywne, realizować własne pasje, na które nie miało czasu wcześniej, bardziej skupiać się na życiu zawodowym, towarzyskim, na aktywności umysłowej (np. tzw. uniwersytety trzeciego wieku) i fizycznej. Jak wynika z badań naukowych aktywność współczesnego pokolenia babć i dziadków znacząco rośnie, czego dowodem jest nie tylko ich długa obecność na tynku pracy, ale też rozwój sektora usług dedykowanego właśnie tej bardzo dojrzałej generacji.

 

Tak czy inaczej, nie trzeba nikogo przekonywać, że rola babci i dziadka w rodzinie jest wielce istotna. Mając stabilną pozycję życiową są oni w stanie pomagać swoim dzieciom zakładającym własne rodziny, szczególnie w pierwszych latach, kiedy kształtują się więzi małżeńskie i rodzą się dzieci. Któż, jak nie właśnie świeżo „upieczona” babcia potrafi lepiej pomóc młodej mamie w pierwszym okresie po narodzinach dziecka oraz w pierwszych latach jego wychowania. A dziadek stanowi w tym czasie zarówno wsparcie dla babci, jak i dla młodego ojca. Podstawową funkcją dziadków jest bowiem wsparcie młodej rodziny.

 

Zdarzają się też przypadki uwarunkowane jakimiś dramatycznymi wydarzeniami, kiedy to dziadkowie przejmują całą opiekę rodzicielską nad wnukami. I mimo, że nie jest to normalna sytuacja, to takie dzieci otrzymują szansę na życie w normalnej, własnej rodzinie, pod opieką najbliższych krewnych.

 

A w drugą stronę, kiedy babcia lub dziadek wymagają pomocy, powinni móc liczyć na swoje dzieci i wnuki. Na zasadzie wzajemności i odpowiedzialności za los tych, którzy nas wychowali. Pamiętajmy, że każda babcia i każdy dziadek to nasz rodzinny skarb.