– Zobacz, księżyc wygląda, jakby położył się spać – mówię, wskazując na cieniutki rogalik.
Jest wczesny ranek, właśnie zbiorowo podążamy do samochodu, który rozwiezie chłopców do szkół. Niektórzy są jeszcze mocno zaspani, a więc i rozdrażnieni.
– Eee tam, bajki – odpowiada Chłopczyk J. z wyraźnym zniecierpliwieniem. – Za stary jestem już na takie rzeczy. We wszystkich bajkach zawsze rysują księżyc jako kawałek sera z dziurami. Co za bzdury! – I odwraca głowę, żeby już nie patrzeć. W końcu umysł ośmiolatka potrzebuje już prawdziwych wyzwań, a nie uruchamiania wyobraźni przez matkę.
Tymczasem Kawaler S. oczyszcza szyby z porannego szronu.
– Popatrz – zwraca uwagę, gdy tylko podchodzimy bliżej – widać nie tylko ten cienki rogalik, ale także cały obrys księżyca z drugiej strony.
Rzeczywiście, nie zauważyłam. Postanawiam sprawdzić, czy dwanaście lat to też już za późno na bajki o żółtym serze:
– Wygląda, jakby księżyc położył się spać, prawda?
– Zazdro – odpowiada lakonicznie nastolatek, tym dziwacznym nastoletnim językiem bez końcówek. Ale jednak kontynuuje swoje zastanowienie nad istotą tego, co widzi. – Ten rogalik jest jak lustrzane odbicie logo DreamWorksa.
– Czego??? – pytam zadziwiona.
– DreamWorks, wytwórnia, która wyprodukowała Shreka. I Madagaskar.
– Aha – nawet nie udaję, że od początku wiedziałam.
Dlatego uwielbiam z nimi rozmawiać. Rzucam wyzwanie i czekam, co z nim zrobią. Wyniku wciąż nie udaje mi się przewidzieć, więc pewnie jeszcze wiele niespodzianek przede mną. A może właśnie coraz więcej? Może każda kolejna rozmowa jest jak otwieranie następnej puszki z nieoczekiwanym. I te puszki rosną razem z dziećmi, i razem z nimi stają się coraz bardziej skomplikowane. Wypadają z nich labirynty skojarzeń, doświadczenia pozbierane gdzieś poza domem i przetworzone w skomplikowanym internetowym świecie, w którym oni czują zupełnie swobodnie. Tymczasem matce pozostaje tylko wypowiedzieć krótkie zaklęcie otwierające, a potem zwyczajnie słuchać i obserwować, bo przecież ani przewidywać ani sterować już nie da rady. Nawiasem mówiąc, taka rola życiowa bardzo mi odpowiada. Lubię słuchać.
Pani Łyżeczka
(Agnieszka Dubiel)
Zdjęcie ilustracyjne/fot. Anna Makowska
Rodzicielstwo jest niezwykłą przygodą. Dla każdego z nas ma ono inny wymiar, ale w wielu kwestiach codzienność nas rodziców jest bardzo podobna. I właśnie taką swoją „codziennością”, subiektywnym spojrzeniem na różne aspekty „bycia mamą” w kąciku OKIEM MAMY dzieli się z nami jedna z nas - mama - Agnieszka Dubiel, znanna niektórym pod nickiem Pani Łyżeczka. (red.)
Czy nasze treści są dla Ciebie ważne?
Czy zależy Tobie, abyśmy mogli tworzyć więcej, coraz lepszych i niezależnych materiałów?
Czy chcesz, aby nasze publikacje docierały do jak największej liczby odbiorców?
Zapraszamy Ciebie do wsparcia naszej działalności i dołączenia do grona naszych Darczyńców.
Każda wpłata jest dla nas WAŻNA!
Dziękujemy
Administratorem Twoich danych osobowych jest fundacja Instytut Wiedzy o Rodzinie i Społeczeństwie z siedzibą przy ulicy Klin 9/2, 60-602 Poznań, wydawca portalu polskieforumrodzicow.pl Szczegółowe informacje dotyczące przetwarzania Twoich danych osobowych określone zostały w Polityce prywatności