Wszystkie nasze wspólne dzieci – czyli Matka Polka w okowach szczerości

 

Już od progu ciocia skomentowała ilość butów w naszym korytarzu: - Tu się za chwilę nie da przejść! Dalej było tylko gorzej: - Ile wy macie rzeczy? Boże drogi! Jak wy to ogarniacie?

- A no, ogarniamy…. Tu mieszka siedem osób, ciociu. Nie, jak u was, dwie, także, ten…. Trzy razy więcej. Każdy coś tam swojego ma, to się nazbierało.

 

Bo co będę tłumaczyć, że siatami wynoszę lumpy do Caritasu. Ciągle robię porządki i ciągle tego wszystkiego jest „po korek”. Ale jak ma nie być, kiedy każdy ma co najmniej pięć par butów. To w sumie daje 35 par! W ciągłym użytku! Przecież zimowych nie trzymamy cały rok na korytarzu! Ludzie! Drugie tyle mamy na strychu!

No i znowu się tłumaczę, a nie powinnam! Co komu do tego, ile mamy rzeczy? Muszę być bardziej asertywna i nabrać dystansu.

Nie tylko ciotka jest szczera w naszej rodzinie. Okazuje się, że w Polsce też można być szczerym. Mistrzem w tej kwestii była świętej pamięci babcia mojego męża, a matka owej cioci. Ta to jak nikt potrafiła wypalić z grubej rury na dzień dobry: - Coś mi się wydaje, kochanieńka, że utyłaś od czasu jak się ostatnio widziałyśmy?!

Ale w wykonaniu starszej pani to co innego. Pamiętam, kiedy pokochałam tę kobietę najbardziej! I przestała mi przeszkadzać ta jej szczerość. Uczyłam się do kursu na prawo jazdy. Za mną było dziewięć nieudanych podjeść. Teoria – wiadomo, z palcem w nosie, ale ta jazda…

 

Mąż postanowił mnie trochę podszkolić. Pojechaliśmy do teściowej na wieś. Mieszkała ona ze swoją mamą - czyli ową babcią. Zabraliśmy ze sobą moją siostrę. I to ona opowiedziała mi całą tę historię. Siedziała z babcią na ogrodzie i przez płot obserwowały moje rajdowe poczynania. A ja? Weszłam w zakręt za ostro, zrobiłam drift taki, że prawie nas okręciło wokół osi (mąż siedział na miejscu pasażera i w duchu modlił się, żebyśmy przeżyli), a babcia wtedy na ogrodzie klasnęła w ręce i podsumowała: - Co oni od niej chcą! Przecież ona fantastycznie jeździ! Z jej szczerością, byłam pewna, że nie kłamie. Zdałam wtedy i zmieniłam swoje podejście do szczerości babci.

Słowa szczerości to na pewno słyszeliście nie raz od dzieci. Ja również. Kiedy byłam w trzeciej ciąży i jeszcze nic nie powiedzieliśmy wtedy naszym córkom, żeby nie rozpalać ich entuzjazmu, wołałam nie wyjmować ich z fotelików, nie dźwigać etc. Poprzednie ciąże były zagrożone i wolałam się upewnić u lekarza, że wszystko jest w porządku. Kiedy więc za którymś razem powiedziałam, że tatuś je wyjmie z fotelików, żeby zaczekały na niego, to starsza wypaliła: - Źle się czujesz, czy jesteś leniwa?

 

A pytania w stylu: - Mamo, a ile ty masz lat? Pamiętasz jeszcze jak na świecie żył Pan Jezus?
Albo: - Jechałaś kiedyś w życiu tramwajem?
- Owszem. Wyobraź sobie, że na studiach to był mój główny środek poruszania się po mieście.
- A to wtedy były już tramwaje?
- Konne, ale były!

Wiadomo, że szczerość rodziny to co innego niż obcych. Jakoś tak łatwiej się ją przyjmuje. Denerwują mnie wścibskie kobiety, które uważają, że z racji wieku (chyba?) wszystko im wolno komentować i to na głos. Kiedy szłam z moją piątką dzieci przez jedno z osiedli, na przejściu dla pieszych jakaś babka (wyraźnie z pobłażaniem w głosie) zapytała: - TO wszystko pani? Odpowiedziałam: Nie! Połowa męża!

 

Tylko mąż mnie oświecił, że w dobie rodzin patchworkowych, może nie jest to najlepsza odpowiedź, w końcu wszystkie TE dzieci są nasze wspólne. Więc teraz, gdy ktoś mnie pyta: - TO wszystko pani? Odpowiadam: - Na razie! I tym sposobem zamykam im usta. Polecam - działa. Ludzie są w takim szoku, że nie wiedzą, co odpowiedzieć.

Opowiadała mi koleżanka – mama siedmiu córek (dla ciekawych – samych córek), że kiedyś wzięła w podróż pociągiem cztery z nich. Odległość może niezbyt wielka, ale wiadomo, jedna wstaje, druga siada, trzecia chce siku, czwarta mówi, że chce wymiotować… Normalka. Jakiś pan w przedziale przyglądał się temu wszystkiemu znad swojej gazety, aż w końcu wypalił: - Nie myślała pani, żeby połowę dzieci zostawić w domu? Na co moja koleżanka: - Tak właśnie zrobiłam! Podobno mina tego pana była bezcenna.

Myślę, że ze szczerością w rodzinie jakoś potrafimy sobie radzić. Trzymam za Was kciuki, żebyście potrafili poradzić sobie z tą „wścibską” szczerością obcych. Powodzenia!