Wiosenny śnieg – czyli sezonowy falstart

Ostatnio słońce nas rozpieszczało. Nieprawdaż? Poczułam wiosnę, więc wzięłam się ostro do roboty. Zasiałam fasolkę szparagową, pomidory i ogórki w „jajcarniach”, czyli tych pudełkach po jajkach. One ulegają biodegradacji więc można taką małą sadzonkę przesadzić do gruntu razem z tą „jajcarnią”. Zaczęła się więc bieganina z sadzonkami.

 

Patrzę przez okno – piękne słońce – „jajcarnie” na taras. Niech flora zażyje prawdziwego słońca, wiatru, lekkiego dżdżu. Po południu zaczęło lać – „jajcarnie” do domu, żeby grad, który spadł zaraz potem nie zniszczył moich wychuchanych sadzonek. Późnym popołudniem znowu słońce – „jajcarnie” na schody wejściowe, żeby słońce wysuszyło tę mokrą ziemię – tam są najlepsze warunki. Na noc uprawy chowam do domu – są jeszcze przymrozki. W końcu mam uprawiać sport co najmniej pół godziny codziennie!

Takie bieganie w tę i z powrotem z sadzonkami, schylanie się i podnoszenie powinno się liczyć jako jeden trening. Zatem taka uprawa domowo-tarasowa to same zalety. Czuję już w ustach smak tych dojrzewających w słońcu pomidorów, pysznej fasolki i chrupiących ogórków prosto z grządki… Poświęcę się i będę tak biegać z tymi „jajcarniami”, aż w końcu będę je mogła przesadzić do gruntu.

A ten jeszcze nie przekopany, ale to już nie moja broszka. W końcu trzech facetów jest w domu – niech kopią. To bardzo dobrze rozładowuje napięcie nerwowe, a tego po ostatnim meczu polskiej reprezentacji z reprezentacją Czech nie brakowało. Zawsze jakieś napięcie można też ostatecznie wygenerować, a wtedy łopata sama wpada w ręce i można się wyżyć na zdeptanej zimą glebie. Polecam.

 

Jeśli ktoś jeszcze chciałby ulżyć swoim skołatanym nerwom – dysponujemy sporym areałem i pokaźną górą drewna kominkowego do porąbania, jakby ktoś nie lubił „grzebać w ziemi”. Marzy mi się szklarnia… No, ale wszystkiego na raz mieć nie można. Zadowolę się grządkami.

Coraz śmielej świecące słońce ośmieliło i mnie do działania również na polu garderobianym, że się tak wyrażę. Zrobiło się ciepło, puchówki grzały ciut za bardzo, więc Matka Polka wlazła na strych, wygrzebała lekkie, wiosenne kurtki, przy okazji też buty, bo komu by się chciało wchodzić na strych drugi raz.

 

Lekkie czapki na głowę, nastolatki oczywiście już bez czapek, bo tylko stare babcie chodzą w TAKĄ pogodę w beretach. Jakiś nowy duch we mnie wstąpił. Chciało się żyć, śpiewać na całe gardło w aucie („Mamo, daj spokój! Jeszcze cię ktoś usłyszy, nie daj Boże!”), sprzątać taras po zimie, grabić suchą trawę zanim wyrośnie nowa… Poczułam już powiew wiosny. Tenisówki na nogi, polar na siebie i wariactwo na ogródku. Gry w piłkę, porządki na grządkach, odkurzanie samochodu! Mogłam poczekać, aż mi przejdzie ten entuzjazm, bo zaraz po tym falstarcie z wiosną, przyszła znowu zima.

We wtorek obudziłam się, a na ulicy było biało, na termometrze minus jeden stopień, dobrze, że mąż sprawdził prognozę pogody i schował na noc sadzonki do domu. Jedyny plus tego wszystkiego to ten, że może te paskudne robale wymrozi, no i można jeszcze lodówkę zaokienną wykorzystać (mamy taką plastikową skrzynię na kółkach na tarasie – chowam w niej jajka, zupę z zeszłego dnia i mleko).

 

Dzieciaki, oczywiście, już z gilami w domu są. Zaszalały na przerwie bez czapek, kurtek i szalików i teraz matka polka znów bawi się w lekarza. Przypomina mi się słynny tekst z „Czterech pancernych i psa”: „Po coś się rwał Tomuś?” Po coś się rwała z tymi lekkimi kurtkami i butami? Po co? Teraz masz za swoje. A już miało być tak pięknie i wyszło jak zwykle.

Dziś dzieciaki (te zdrowe) przeprosiły się z kozakami, puchówkami i rękawiczkami. Opatulone jak na Biegun Północny, zgodnie z zaleceniami matki pomaszerowały do szkół.

- Żeby mi tylko nikomu do głowy nie przyszło dzisiaj bez kurtki na przerwę wychodzić! Bo po kieszonkowym polecę! I na leki będzie, a nie na przyjemności i komiksy z Kaczorem Donaldem!
No… Dobrze im powiedziałam?

 

Sama też czapkę na uszy naciągnęłam, buty z „cicikiem” ubrałam i kurtkę zapięłam po szyję. Wiosna idzie, a nie chcę w domu z gorączką leżeć. Trzeba słuchać babci, gdy mówi: W marcu jak w garncu. Jeszcze tylko przeżyję „kwiecień – plecień” i będzie z górki!

Trzymajcie się matki. Damy radę! Byle do wiosny!