„Wielki świat”, czyli nawet Pierwsza Dama to taka sama mama jak ty

Dziś właśnie, podczas naszych codziennych krótkich pogaduszek przez płot z sąsiadką przy okazji wyrzucania śmieci, albo odwożenia dzieci do szkoły, narzekałyśmy trochę na brak czasu na zwykłą sąsiedzką kawę. Sąsiadka stwierdziła, nie z przyganą, bynajmniej, że my to „tacy światowi jesteśmy i ciągle dokądś wyjeżdżamy”, więc jest naprawdę trudno. Obiecałyśmy sobie, po raz chyba setny w tym roku, że jak znajdziemy luźniejszy weekend, to koniecznie jakiś wieczór musimy spędzić we czworo, gdy dzieci pójdą spać.

 

 

Ale, wracając do tematu „wielkiego świata”. Jutro właśnie czeka mnie taki wyjazd. Lubię się do takiego wydarzenia przygotować, szczególnie, jeśli mam zabrać głos w jakieś naprawdę poważnej sprawie, a taka właśnie jest przede mną. Jeśli o merytorykę chodzi, to najmniejszy kłopot. Wszystko można przygotować, wydrukować, nawet przećwiczyć sobie w pociągu, albo w domu przed lustrem.

Ja natomiast czuję stres głównie w kwestiach modowo-makijażowych, czyli odwieczny problem „w co się ubrać?”. Chciałabym prezentować się jak modelka, ale nie lubię fryzjerek ani kosmetyczek, ani nikogo, kto chciałby dotykać mojej twarzy lub włosów. No, nie lubię i koniec. Ogarniam więc temat sama, choć proszę też o pomoc starsze córki. Wiecie, jak to jest… Jednak chodzą do szkoły średniej, coś tam wiedzą o modzie, fryzurach i makijażach. Tak „zrobiona” ruszam w świat.

 

Nie muszę wam chyba mówić, że w plecaku mam zawsze ciuchy „na powrót”, czyli dżinsy, trampki i luźną koszulkę. Lubię te eleganckie stroje i lubię się czuć dobrze, ale to zdecydowanie nie jest strój odpowiedni na podróż.

 

Po wstępnych ustaleniach z koleżanką, która kontaktowała się ze mną ze strony organizatorów przed spotkaniem, kto, co i kiedy mówi, wymsknęło mi się, że nie wiem, w co się ubrać. No i jak to bywa z matkami wielodzietnymi zeszło na pogaduchy o wszystkim i niczym, a mianowicie o ciuchach i kompleksach w tym wypadku.

Doszłyśmy do wniosku, obie, że każdy ma jakieś kompleksy. Czy to jest „lwica salonowa” z Brukseli (taka osoba akurat ma być na jutrzejszym spotkaniu), czy Matka Polka ze wsi, o której istnieniu wie niewiele osób na świecie. Każda z nas martwi się, jak się ubrać, jak umalować, co powiedzieć, jak się zachować, co sobie pomyślą inne osoby po tym spotkaniu? To normalne, a już wśród matek w ogóle.

 

Ale pod tymi wszystkimi ekskluzywnymi ciuchami, butami, kosmetykami, fryzurami są normalne, czasem zakompleksione kobiety, które po powrocie do domu wkładają koszulkę, dres, siadają z mężem na kanapie i raczą się herbatą, albo po prostu nastawiają pralkę z brudnymi rzeczami.

 

Kiedy więc na takich spotkaniach siadam oko w oko z jakąś (jak to mawia moja znajoma) „Panią Fą Fą”, to myślę o niej jak o zwykłej kobiecie, która wyjdzie kiedyś z tego spotkania, wróci do domu i będzie wyrywała chwasty, zmywała gary w zlewie i ładowała zmywarkę. Przecież tacy ludzie nie żyją w pałacach (no, chyba że jesteś Pierwszą Damą), mają normalne problemy i radości. I tego się trzymam, i to jest (jak mawia bohaterka mojej ulubionej serii książek) „moje źródło mocy”. To mi pozwala przetrwać takie sytuacje. I wiecie co? To działa!

 

Jeśli więc następnym razem będziesz musiała stanąć oko w oko z jakąś „super ważną panią” (na przykład z panią dyrektor z przedszkola, albo szkoły twojego dziecka, albo z jakąś urzędniczką, czy prawniczką) pamiętaj, że tam w środku to taka sama mama jak ty. To na pewno ułatwi ci przełamanie lodów.